Początki betonu komórkowego sięgają lat 20-tych XX wieku, kiedy to szwedzki architekt rozpoczął przemysłową produkcję tego materiału budowlanego. Rozpoczęcie produkcji w Polsce rozpoczęło się w 1951 roku.
Technologia produkcji betonu komórkowego
Do wytworzenia betonu komórkowego wykorzystuje się takie surowce jak piasek kwarcowy, wapno, cement, gips, wodę oraz proszek lub pastę aluminiową. Po wymieszaniu wymienionych składników dochodzi do reakcji drobinek aluminium z wodorotlenkiem wapnia, której efektem jest powstanie spulchnionej masy zawierającej miliony mikroporów powietrza. Tak przygotowana mieszanka betonowa trafia do metalowych form, a następnie na krajalnicę. Odpowiednio uformowany produkt poddawany jest procesowi utwardzania w autoklawie. Ostatnim etapem produkcji jest ręczna lub automatyczna paletyzacja gotowego wyrobu. Beton komórkowy wytworzony z naturalnych składników ma barwę białą. Materiał budowlany zawierający popioły lotne ma kolor szary. Tego rodzaju produkt powszechnie kojarzony jest jako suporeks.
Właściwości i zastosowanie betonowych bloczków
Porowata struktura betonu komórkowego wykazuje znakomite właściwości termoizolacyjne. To sprawia, że jest on powszechnie stosowany w nowoczesnym energooszczędnym budownictwie. Poziom izolacji cieplnej uzależniony jest od gęstości bloczków, która może wynosić od 300 do 700 kg/m³. Duża zawartość powietrza w bloczkach sprawia, że ten materiał budowlany charakteryzuje się niską masą własną, co pozwala znacząco zmniejszyć ciężar budowanej konstrukcji. Duże rozmiary betonowych bloczków powodują, że proces budowy przebiega szybciej, a w trakcie stawiania konstrukcji zużywa się mniej zaprawy. Istotne znaczenie ma także łatwość obróbki materiału, który może być rozcinany i formowany przy użyciu ręcznych narzędzi. Beton komórkowy i jego odmiany, takie jak suporeks to materiał niepalny, który wykazuje również właściwości mrozoodporne. Jego niewątpliwą zaletą jest paroprzepuszczalność oraz duża odporność na działanie grzybów, pleśni i bakterii.
